Uitgebreide bewijzen van een heropleving

De opheffing van China’s  zerocovidbeleid resulteerde in een ferme opleving van de lokale economie. De bewijzen zien we overal: van de sterkste ordervolumes in de productiesector in tien jaar tijd tot het herstel van de passagiersaantallen in de Chinese metro, wat wijst op een herstel van de dienstensector. En ook de zogenaamde 'wraakuitgaven' van het spaargeld dat tijdens de pandemie werd vergaard, geven de internationale reizen en de luxegoederen een stevige duw in de rug. 

Wat brengt de toekomst voor China?

Het Nationale Volkscongres mikt voor 2023 op een bbp-groei van ‘ongeveer 5%’. Hoewel dat op het eerste gezicht niet bepaald overweldigend is, aangezien economen zo’n 6% verwachten, moet gezegd worden dat die doelstelling wellicht laag is gehouden om positieve verrassingen mogelijk te maken. Consumptie zal dit jaar de motor voor de groei zijn en daar maakt het Volkscongres nu een topprioriteit van, met een pragmatischer beleid ten aanzien van vastgoed en internetplatforms. Ook jobcreatie en buitenlandse investeringen staan hoog op de prioriteitenlijst. Het monetaire beleid wordt 'voorzichtig en doelgericht'.

Uit hoogfrequente macro-economische en sectorale cijfers blijkt duidelijk dat de activiteit zich na de heropening aan het normaliseren is. De recentste Purchasing Managers’ Index (PMI) klokte af op het hoogste niveau in tien jaar: die voor de productiesector kwam op 52.6, flink boven de verwachte 50.6, en die voor de niet-producerende sectoren bedroeg 56.3, terwijl 54.0 werd verwacht. De index voor de dienstensector steeg in februari naar 55.0, tegenover 52.9 in januari. Ondanks die oplevende vraag zal de inflatie waarschijnlijk binnen de perken blijven, met een officieel doel van 3% voor 2023. Dat staat in schril contrast met de andere grote economieën, waar de inflatie veel hoger is.

Doorvoereffecten

Maar hoe groot is de kans dat die opleving van de Chinese groei doorsijpelt naar de rest van de wereld? De eerste landen die ervan zullen profiteren, zijn uiteraard de buurlanden van China, die meer goederen naar China exporteren dan vele westerse economieën. En inderdaad, ook in noordelijk Azië zijn enkele macro-economische cijfers verbeterd, al blijven ze nog altijd krimpen door de vertragende mondiale vraag. Doordat Chinese toeristen weer naar de andere Aziatische landen reizen en daarbij hun spaargeld beginnen uit te geven, zouden economieën zoals Hongkong en Thailand de wind in de zeilen moeten krijgen.

De stijgende vraag zal ook voelbaar zijn op de grondstoffenmarkten, vooral de oliemarkt, aangezien China de grootste olie-importeur van de wereld is. Er wordt geraamd dat de Chinese vraag zou kunnen stijgen met een miljoen vaten per dag, en gezien het beperkte aanbod zal dat de olieprijzen vermoedelijk opdrijven.