Een oude beurswijsheid luidt ‘don’t fight the Fed’. De Amerikaanse Federal Reserve (Fed) is de grootste centrale bank ter wereld. Ze heeft dan ook diepe zakken en alleen een heel dappere (of heel domme) belegger zou het tegen haar durven op te nemen. De Fed zegt nooit uitdrukkelijk wat ze van plan is, maar geeft van tijd tot tijd wel signalen over de toekomst van het monetaire beleid. Haar opdracht is weliswaar niet om de markt stabiel te houden, een paar woorden van de Fed kunnen echter wel grote bewegingen op gang brengen.

Het monetaire beleid inschatten is minder een kwestie van giswerk dan vroeger. De in het begin van de jaren 2000 ingevoerde prognose van het monetaire beleid maakt het eenvoudiger om in het hoofd van de Fed te kijken. Toch mogen beleggers niet uit het oog verliezen dat die prognose slechts voor de korte termijn geldt. Bestuurderswissels in het monetair beleidscomité van de Fed kunnen de klemtoon en het beleid doen veranderen. Wellicht verklaart dat waarom de persconferenties van de Fed zo nauwlettend worden gevolgd en elke nuanceverschuiving druk besproken wordt.

Eén ding is echter kristalhelder: toen de lockdowns in maart de financiële markten deden kelderen, liet voorzitter Jerome Powell verstaan dat er ‘geen grenzen’ waren aan de monetaire stimuli die de Fed zou aanreiken. Die onuitputtelijke liquiditeit deed de markten fors stijgen. Als de centrale bank echter altijd ingrijpt wanneer de beurskoersen dalen, waar is dan het dalingsrisico voor beleggers? De financiële markten zijn afhankelijk geworden van de vrijgevigheid van de Fed. Er wordt wel eens gesuggereerd dat het feestje op de beurzen abrupt zou kunnen eindigen als de Fed ooit zou besluiten om de tapkraan van de liquiditeit toe te draaien.

De prognoses van de Fed zijn onlangs veranderd en aangevuld met een flexibele gemiddelde inflatiedoelstelling (FAIT – ‘flexible average inflation targeting’). De inflatie blijft al verschillende jaren onder de beoogde 2%. Met FAIT kan de Fed de inflatie enkele maanden laten ‘oververhitten’ alvorens de rente te verhogen om ze weer naar beneden te krijgen. Dat lijkt verstandig nu er gezien de enorme steun van centrale banken en overheden wellicht prijsstijgingen zitten aan te komen. De Fed voorkomt zo dat ze verplicht kan worden om de rente te verhogen als de inflatie aantrekt, zeker als het herstel nog altijd broos is.

Het lijdt geen twijfel dat de financiële markten op de Fed vertrouwen, niet alleen voor monetaire steun, maar ook voor een blik op het beleid van de toekomst. In die mate zelfs dat de minste terughoudendheid om een signaal te geven, beleggers zenuwachtig maakt. Dat de Fed de groene vlag niet hijst, kan de markten even goed verstoren als de evidente rode vlag van een renteverhoging. Gezien de hoge waarderingen en geopolitieke onzekerheid blijft het voor de Fed in haar signalen voorzichtig balanceren: wel geruststellen, maar geen valse hoop wekken.